. Bugün biraz özeleştiri yapmak biraz da bize yapılan haksızlıklara değinmek istiyorum. Öncelikle Gazeteciliğin yolunun muhabirlikten geçtiğini bilmemiz gerekiyor. Gazeteci unvanını kazanmak için ise çok çalışmak, yol almak, engel aşmak gerekiyor. Burada şunu da hatırlatmak istiyorum; MUHABİR'in  kök anlamı ‘’MUHBİR’’ olarak da anlaşılır ve halk MUHBİR sözcüğünü pek sevmez, çünkü ihbarcı, ispiyoncu olarak bilinir.

İşte tam bu noktaya değinmişken; “Muhabir” denilen bazı kişiler farklı yollara yelken açıyorlar. Mesela çok samimi olduğu iş adamları veya sürekli reklam aldığı firmalarla ters düşünce tabiri caizse “MUSLUKLAR” kapanınca saldırma moduna geçip, kim o kişinin yada firmanın rakibi ise o tarafa doğru 180 derece dönüş yaparak ona zarar vermeye çalışıyorlar. Bunu da bilinçli olarak ‘’Gazeteci’ sıfatını öne sürerek güya gazetecilik yaptığını iddia ederek yapıyorlar.Böyle kişilerin ‘’Gazetecilikle” ilgisi olmadığı gibi mesleğimize de ihanet ettiklerini düşünüyorum ama bu şahsiyetler kendileriyle hiçbir zaman yüzleşmiyorlar. İşin garip tarafı nasıl oluyorsa böyle kişiler her zaman bir yöneticinin, kuruluş yada siyasetçinin koruması altında oluyorlar.

Gelelim Gazetecilere yapılan haksızlıklara; Genel anlamda her il dersem yanlış olur ama özellikle Anadolu’ da gazeteci olarak görev yapan (çalışan) meslektaşlarımın haksızlığa uğradıklarına, haklarının gasp edildiğine eminim. Ben yaşadığım ve meslek hayatımı devam ettirdiğim Uşak için  fikirlerimi söylemem gerekirse; Evet Uşak’taki gazeteciler maalesef ki çalışmalarının karşılığını alamıyorlar. Belki yukarıda bahsettiğim Gazeteci sıfatıyla ortada dolaşan insanlar yüzünden, belki de biz bunları biliyoruz bunlar çağrıldıkları yere gelmeye mecburdur diye düşünenler yüzünden.

Oysa ki özellikle yerel basın bir şehrin ışığı, toplumun aynasıdır. Kaldı ki gazeteciler toplumda yaşanan çatışmaları, çalışmaları, sanatı, asayişi, kültürel aktiviteleri vs. birçok olayı gündeme getiren insanlardır. Ayrıca kentin tanıtılması noktasında kitle iletişim araçlarının dolayısıyla gazetecilerin önemi de yadsınamaz. Diğer taraftan Uşak’ta bu kadar önemli bir görevleri icra eden arkadaşlarımız maalesef kendi aralarında bir sinerji oluşturamamış. Uşak'ta bu anlamda paramparçayız. Uşak’taki basınla ilgili dernek ve cemiyet sayısı sokakta muhabirlik yapan insanlardan daha fazla.. Bu dağınıklık sektördeki hiçbir arkadaşımızın işine yaramıyor.

Ben 1,5 yıldır Uşak’tayım bu dernekler ne iş yapar, ne gibi faaliyetleri var anlayamadım. Böyle bir ortamda gazetecilerin sorunlarını bilen, bu sorunlara çözüm arayan, kentin yöneticileriyle bu anlamda mesai yapacak bir oluşuma ihtiyaç olduğunu görüyorum. Bu konu sadece benim değil birçok gazeteci arkadaşlarımın da kanayan yarası. Bence Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanlığı İletişim Başkanlığı’nın bu anlamda gazetecilerin hakları koruyan ve zor anlarında onların yanında olunduğunu gösteren bir çalışma yapması lazım. Yoksa, gazetecilik mesleğini alnının hakkı ile yapan, sürekli sahada koşturan, kirasını, stopajını, vergisini ödeyen, eleman çalıştırıyor ise maaşını veren sigortasını yapan emekçiler, kıt kanaat geçinmeye, yarın acaba eve ekmek götürebilir miyim düşüncesi ile ezilmeye mahkum olurken; Diğer taraftan elinde bir çanta, vergisi yok, kirası yok, sözüm ona “Gazeteciler” 3 liraya 5 liraya tenezzül edip hak ile çalışan emekçilerin haklarını gasp etmeye devam edeceklerdir.

GAZETECİ:Ramazan ARIBIÇAK